I and Me.... She away...

"อะไรๆ ก็ดูดีไปหมด" เคยรู้สึกกันบ้างไหมครับ.. ความพึงพอใจดูเหมือนจะใช้ได้กับทุกเรื่องที่อยู่รอบตัวเราได้ดีทีเดียว ถ้าถูกใจเราสามารถตัดสินใจ หรือจัดการกับสิ่งนั้นได้แบบไม่ลังเลใจ ดูง่ายไปหมด แต่กับสิ่งที่ไม่ต้องการหรือไม่ชอบ ต่อให้ดีแค่ไหนมันก็แค่นั้น มันไม่ใช่เรื่องแปลก แต่มันก็ยังไงๆ อยู่นะถ้าบังเอิญว่าสิ่งที่คนอื่นไม่ปราถนาเป็นตัวเราละ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับแค่ยกตัวอย่าง.. ดูๆ แล้วมันก็เหมือนหนังน้ำเน่า (ไปว่าหนังอีก) ชีวิตจริงๆ มันโคตรเน่ากว่าอีก :-) อย่างผมชอบแมว เวลาเจอแมวก็น่ารักไปซะหมดทุกตัว แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมคนชอบหมาถึงมองหมาน่ารัก? พอมีเวลาคิดก็เข้าใจนะว่าคงเหมือนเรา :-P หมาๆ แมวๆ ก็แค่ชอบไม่ชอบ แต่คนสิ เกลียด กับ ไม่เกลียดมันต่างกันเยอะ คุณๆ ว่าไหม ? คนที่เรามองข้ามมักทำอะไรไม่ได้เรื่อง คนที่เราไม่ถูกชะตามันทำอะไรก็ขัดใจไปหมด ผมว่า ถ้าใครไม่มีคนที่ไม่ชอบเลยเป็นบุญจริงๆ :-) แต่สำหรับตัวเองทำดีที่สุดแล้วถึงใครจะมองยังไง ก็แล้วแต่ละกันอธิบายไปก็ไม่เข้าหูเขาหรอก !

เมื่อวานหลังเลิกเรียนก็นัดกันไปเที่ยวดูสินค้า IT ที่ Low Yet ออกเสียงว่า เหลาเหย่ ชวนลาวไปด้วย เวียตนามสองจิตสองใจ ลาวเคยไปก็สบายหน่อยลาวนำครับ พอไปขึ้น MonoRail เดินไปได้สักพักเวียดนามวิ่งตามมาขอไปด้วย หลายคนเริ่มสนุก สามชาติ 7 คน นั่งรถ Mono Rail 1.6RM ก็ประมาณ 16 บาท ก็เดินดูไม่ได้ซื้ออะไรเพราะราคาพอๆ กับบ้านเรา เดินสักพัก ลาวหาย เอ.. ไปไหน.. เดินๆๆ สักพัก เวียดนามหลาย วงแตก ฮ่าๆ เลยกลับแต่พี่ไทยสองคน รถคอนกลับแน่นมากๆ รอบแรกไม่ทันได้แต่ยืนดู รอบสองเกือบแล้วครับโดนประตูหนีบกระเดนออกมาใจหายหมด.. รอบสาม ไม่ยอมละยืนขวางประตูมันซะเลย ฮ่าๆ รถ MonoRail มีแค่สองตอนครับ เป็นรถสั้นๆ กลับมาโรงแรมซื้อข้าวที่ Jusco สองกล่องประมาณ 50 บาท นอนอ่านหนังสือสักพักหลับซะ ตื่นสายอดกินข้าวอีก :-)~

ไม่ได้เล่น net สักเท่าไหร่เลยมาเข้า class เรียนหนังสืออยู่ที่ มาเลย์ฟังภาษา อังกฤษหูห้อยเลยเศร้า... เรียน 8.30 เลิก 16.00 แล้วฟังบรรยายแลกเปลี่ยนเลิก 18.00 กลับไปนอนเลยเหนื่อย.. วันแรกเค้าพาไปเลี้ยงซะหรูเลย กินข้าวบน KL Tower มองลงมากลางคืนสวยมากๆ บ้านเมืองเค้าเรียบร้อยดี ตำรวจไม่ค่อยเห็นเลยตามถนน เห็นสะพาน ถนนเค้าแล้วแข็งแรงมั่นคงถึงหิน ถึงปูนดี ไม่เหมือนบ้านเราดูบอบบางยังไงไม่รู้ กินกันเยอะนัก... ไปก่อนครับแล้วค่อยพบกันใหม่

อยู่เมืองหนาวกลับกลัวความหนาวน้อยกว่าไฟฟ้าสถิตย์เสียอีก ไม่กล้าจับพวกโลหะ ลูกปิดประตูเนี๊ยะต้องหาถุงสวมมือก่อนเปิดประตู เดินเฉี่ยวกันสดุ้งโหยง.. (ช่วงนี้เลยรักเกียจพี่ดำธรชั่วคราว) โดนบ่อยก็มือต่อมือครับส่งของให้กันถึงกับสดุ้ง .. จับเก้าอี้ขนาดมีผ้าคลุมอยู่นะนั้นยังโดน เข้าลิฟต์ ราวเป็นเหล็กก้นไปเฉี่ยวเสียวไปเลย ฮ่าๆ ...กลายเป็นโรคจิตไปแล้วช่วงนี้ไม่กล้าจะจับอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า .. เอ...แต่มือสาวๆ ไม่ยักกะเป็นอะไรแฮะ!

วันนี้วันแรกนั่งฟังสัมนา คนจีนทั้งหมดที่ขึ้นพูดพูดจีนหมดเลยอะ slides ก็จีนโอ้วพระเจ้า ต้องเสียบหูฟังตลอด.. คนดำเนินรายการก็จีนตลอดงาน.. บ้านเรามีงานที่ต้องพูดอังกฤษกันใหญ่ ฮ่า ๆ น่าเอาแบบบ้างเน๊อะ... อาหารจีนนี่ทำไมมันจืดจังหว่า.. เราว่ากินไม่เลิอกแล้วนายังยอมแพ้เลยเนี๊ยะ

ครั้งแรกที่จากบ้านห่างเมืองมาไกลขนาดนี้.. อากาศช่วงนี้หนาวมากๆ แต่ในห้องในโรงแรมก็ยังโอเคไม่หนาว ออกไปข้างนอกเหมือเดินอยู่ในตู้เย็น.. เมื่อวานมาถึงสนามบินสามหนุ่มสามมุมเดินหาทางออกใหญ่ ออกมาขึ้น texi มีเรื่องฮาอีก :-) นายมาสจาก NICT เดินขึ้นประตูหน้าด้านคนขับด้วยความคุ้นเคย ทำเอาคนขับตกใจใหญ่สงสัยนึกว่าจะขโมยรถ ฮ่าๆ ก็พวงมาลัยดันกลับข้างกับเรา ตอนเย็นหลังจากจัดการเรื่องห้องเรียบร้อยออกไปห่อะไรกินกัน ได้สัมผัสอากาศยามเย็นมันหนาวจับใจจริงๆ เดิน shopping กันที่ คาร์ฟู มาสไปซื้อของใช้ส่วนตัว เจอเบอร์ป๋องละ 2 หยวนโคตรถูกเลย ซื้อมาคนละป๋องหลับสบาย.. ไปทานข้าวก่อนคร้าบ แล้วจะมาเล่าต่อ