ถามว่าพื้นฐานแล้วคนเรารู้หรือเปล่าว่าอะไรเป็นอะไร ตอบว่ารู้ แต่พอเหตุการณ์มันเกิดกับตัวเอง สิ่งที่เคยรับรู้มันยากที่จะรับได้ มันยากจริงๆ ถามว่ารู้หรือเปล่าว่าการจมอยู่กับความทุกข์มันไม่ได้ประโยชน์ ตอบว่ารู้ แต่มันยังค้างคาใจอยู่หลายเรื่อง ถามว่าอยากคิดมากหรือเปล่า ตอบว่าไม่อยาก มันทำให้อะไรๆ ต่างๆ แย่ลง แต่มันยังห้ามใจในตอนนี้ไม่ได้จริงๆ
อยากหนีไปให้ไกลๆ สักพักแต่ยังทำไม่ได้เลยต้องจำทนกับความปวดร้าว ความเจ็บปวดที่แสนโง่เขลา ....
เธอจะหนีปัญหา ไปนานแค่ไหน...
บทเพลงท้องถิ่นอีกเพลงที่ฟังแล้วให้ความหมายดีอีกเพลงที่ผมชอบคือเพลง "อิไซกูนิ" อย่าเพิ่งนึกว่าเป็นภาษาญี่ปุ่นนะครับ มันเป็นภาษาใต้ บ้านผมเองแฮะๆ แปลง่ายๆ ว่า "จะทำใมฉันละ" ประมาณว่าเรื่องของฉันอย่ามายุ่ง.. เนื้อร้องบางคำผมก็ให้ความหมายไม่ถูกเหมือนกันไม่แน่ใจว่าเป็นสร้อยหรือเป็นคำพูดจริงๆ เพราะท้องถิ่นใต้แต่ละที่พูดไม่เหมือนกัน... ลองอ่านเนื้อร้องข้างล่างดูครับ บทเพลง อิไซกูนิ.... ศิลปิน ด้ามขวาน จบละปริญญาโท โอ้โฮ.. ยังไม่มีสามี จบละปริญญาตรี มีลูกสามสี่คน มันเกี่ยวอะไหรละไอ้พวกจากัวมีผัวหม้ายผัว เรื่องส่วนตัวกู จบตรีจบโท ก็มีความรู้ใช่หนักหัวสูไอ้พวกเสือกเมือง จบปริญญาโทร โอ้โฮ.. ได้ทำงานดีๆ จบปริญญาตรีไม่เป็นกะหรี่แน่นอน มันเกี่ยวอะไหรละไอ้พวกหัวอี กระหรี่หม้ายหรี่ศักดิ์ศรีของกู จบตรีจบโทก็มีความรู้ ใช่หนักหัวสูไอ้พวกเสือกเมือง เอาได้เรียนเป็นหลัก ไอ้หย๊ะ... เรื่องรักไม่เคยรู้สึก อ่านๆ เขียนๆ ดึกๆ อะดึก อึดื่น คนไม่กล้าทัก... มันเกี่ยวอะไรอ๊ะไอ้ะพวกจันทร์หวัน วันแต่ละวันมันไม่ทำไหร เรื่องของชาวบ้านมาจุ้นจ้านทำใม เรื่องของหัวใจ อิไซกูนิ
จบละปริญญาโท โอ้โฮ.. ยังไม่
ความคิดเห็น
บางทีคนเราก็ต้องการที่จะจมจ่อมอยู่ในความทุกข์นั้น เพื่อให้ร่างกายสร้างภูมิต้านทานได้อย่างแข็งขัน แต่ทุกอย่างต้องมีความพอดี หากเราจ่อมจมอยู่ในทุกข์นั้นนานเกินไป ทัศนคติของเราอาจจะดำมืด และพลาดที่จะได้เห็นโอกาสอันดีอื่นๆ ไปเสีย
สรุป อยู่แบบนี้ได้ แต่อย่าให้นานจนเกินพอดีนะ เป็นห่วง :)
ที่พูดถึงเพื่อน ถึงงาน ถึงสิ่งที่รักอย่างอื่น ก็แค่อยากให้หาสิ่งที่ทำแล้วเพลิดเพลิน จะได้ไม่จมดิ่งลึกลงเกินไปน่ะ..
อารมณ์เหงาๆ ก็มาบ่นได้ คงไม่มีใครว่าอะไร ก็นี่ blog ของโชคเองนิ ☺